Margreet: “Een vereniging moet niet indutten. Het is belangrijk dat er verschillende impulsen zijn. Zelf ben ik, naast mijn betaalde baan, beeldend kunstenaar en werk ik met kinderen. Ik zou het leuk vinden hier in het complex kinderkunstactiviteiten te ontwikkelen. De activiteiten op het complex moeten passen bij deze tijd. Die etentjes vind ik bijvoorbeeld een leuk initiatief, al hebben wij nog niet de tijd gehad om er naartoe te gaan.
Wij hebben de tuin sinds mei dit jaar. Vroeger liep ik regelmatig jaloers rond te kijken op volkstuincomplexen, want ik dacht niet dat ik het zou kunnen betalen. Wij hebben wel een klein stadstuintje, maar dat is meer een poezenren. Als kunstenaar is het in Rotterdam ook vrijwel onmogelijk een betaalbaar atelier te vinden. Toen kreeg ik een tip van een andere kunstenaar die hier ook zit. Gelukkig waren er geen wachtlijsten en deze tuin paste bij mijn portemonnee. Hij stond al een tijdje leeg. De tuin zelf is een soort van woest. Deels wil ik dat zo houden. Maar de struiken aan de kant van het pad ga ik lager snoeien, zodat ik meer zicht heb op het pad. Verder wil ik kruiden en wilde bloemen in de tuin. Het huisje hebben wij enorm opgeknapt. Het dak was verrot en het was allemaal erg vies. Maar het bevalt hier prima. In feite hebben wij nu een enorm stuk grond voor weinig geld. En ik heb mijn atelier. De sfeer in het complex bevalt mij ook goed. Iedereen laat elkaar met rust. Ik ben wel heel benieuwd hoe het hier in de winter is.”
interview: oktober 2007