De eerste nacht dat we hier sliepen, op een gekantelde keukenkast (Barbara op de deur en ik op de kast zelf) werden we ‘s ochtends aangekeken door twee ransuilen, vanaf een berk bij onze buren. Zoiets is een mooi perspectief als je doorgaans je leven verdeelt tussen je portiekwoning en je atelier dat gevestigd is in een oude fabriek. Beiden zijn we werkzaam als kunstenaar en geven daarnaast ook cursus. Barbara aan kinderen en Jozef aan volwassenen. Barbara heeft tot half januari een tentoonstelling in een keramiekmuseum in Duitsland (“Es ist für mich eine innere Notwendigkeit zu schöpfen”) en Jozef werkt met ijzer.
Zagen en hakken
We zitten hier inmiddels al enige tijd en voor je het weet hoor je tot de oude garde. De tuin was lange tijd niet onderhouden en overwoekerd, meteen zijn we aan de slag gegaan, tot grote vreugde van de buren. Ik herinner me nog dat ik met een zaklantaarn in mijn mond (het was toen al donker) de heg stond te knippen. We hebben ook heel wat aan ons kleine huisje gerepareerd en getimmerd. Gaandeweg wordt het beter maar je bent eigenlijk nooit klaar. De keuken is naar buiten verplaatst, we zijn ten slotte het liefst in de buitenlucht. Overigens zonder regenwater in de soep. Een houtkacheltje binnen zorgt voor warmte op koude dagen. Speciaal hiervoor hebben we een baby-kettingzaagje aangeschaft dat bij wijze van spreken in je handtas past. Barbara is een echte vuurvrouw.
Ginkgo en appel
In al die jaren doe je ongemerkt veel ervaring op. Veel hebben we geleerd van onze buren: van Bram het telen van groenten. Hij was onze draagvader: wij kweekten thuis courgettes op en hij plantte ze in zijn tuin. Regelmatig stak hij dan een rijp exemplaar door de heg. Jans, onze achterbuurvrouw toonde ons hoe je met heemplanten kunt tuinieren. We houden, net als zij, van een beetje ruige tuin. Enkele jaren geleden hebben we een ginkgo geplant die het uitstekend doet. Van de blaadjes zetten we thee. Ook twee appelboompjes die we hier op de fiets naar toe hebben gebracht. Dat is een heel gesleep, maar het voelt als een grote overwinning als je zo’n boompje na zo’n inspannende tocht in je tuin hebt staan.
Bamboesprieten
Momenteel staan bij ons de aardperen in bloei, planten lijkend op zonnebloemen van bijna 2 en halve meter hoog, met een eetbare wortel. Speciaal is ons bamboebosje, een erfenis van onze voorgangers. Het zorgt wel voor extra werk maar levert ook bijvoorbeeld stokjes die je bij planten kunt plaatsen en Barbara heeft er een rek voor het drogen van pasta mee gevlochten. Dat is tevens het klimrek van de Oost-Indische kers, eetbaar, groeit zodoende naast je bord. Jozef heeft een pijpensteel van zelfgekweekte bamboe. Ofschoon de plant een woekeraar is, komen er toch regelmatig vrienden die een kluitje willen meenemen. Het is een komisch gezicht als ze, met nog twee meter sprieten uit de auto stekend, vertrekken.
Jonkies
Barbara heeft diverse keren samen met Sannetje ‘Verborgen Tuinen’ georganiseerd en aangekleed. Ook een filmavond in 2009 met oude rolprenten van de vereniging. Dan zie je dat er door de jaren heen ongelofelijk veel tijd en liefde in het complex is gestopt. Jozef is hier ook wel bekend als DJ Ozef (Zijn discotheek heet ‘Le Blub’, eerste drankje gratis en zeer onregelmatig geopend).
Vorig jaar hebben we een egelpaartje uitgezet en dat heeft nu jonkies. Een prachtig gezicht om die diertjes te zien waggelen door het gras: ze lopen alsof ze nog een luier aan hebben. We proberen hier zo veel mogelijk te zijn, eigenlijk zouden we zo willen wonen. Je bent hier verbonden met de aarde. We vinden het hier dus geweldig en hopen nog lang te mogen blijven.
Jozef van Rossum tuin 137