In 2008 waren Jan Wielaard en Kees van Oorschot op vakantie in Japan toen Birgit belde met het goede nieuws dat ze de tuin (toen nog 155, nu 55) naast hun goede vrienden Carolien en Joke mochten hebben. Gratis zelfs, want het was alleen tuin daar, er stond niets op. O ja, toch: een eenzame wc-pot op een betonnen plaat. En een bouwvallig schuurtje. Een huisje moesten ze dan zelf (laten) plaatsen, het liefst duurzaam. Dat leek hun wel wat. Japan heeft hen die vakantie duidelijk geïnspireerd: rechte paden, verhoogde vlonder, eenvoud in het ontwerp.
Jan Wielaard: “Er stond nog geen huisje en de tuin bleek een wildernis. We zijn ruim anderhalve maand bezig geweest met rotzooi ruimen. Het kronkelpad naar de betonplaat wilden we slopen. Daarbij bleken een strijkplank én een trapleer als wapening in het betonnen pad gegoten te zijn. Verder groeven we honderden tegels op en rooiden bijna zes bomen.
Het was een vrij eenzame periode; niemand vertelde ons iets, dus we deden maar wat.”
“De volgende ervaring met het bestuur (na een telefoontje) was een vrij strenge brief. Binnen een jaar moest er een huisje staan en huis en tuin moesten op orde zijn. Zo niet, dan werd de tuin ons weer afgenomen.”
Net als het bestuur gingen we voor duurzaam. Met onze wensen voor een huisje kwamen we uit bij de firma “Hamer en Hark”, een jonge aannemer uit Brabant. We wilden het laten bouwen. Onze eisen waren een prijsplafond van 15 mille én het gebruik van duurzame materialen, zoals:
- Titanium zink
- Glaswoldekens voor de isolatie
- Hardhouten kozijnen
- Hardglas.
Op de overigens leuke website van “Hamer en Hark” staat nog steeds de foto van ons tuinhuis. Het was hun eerste huisje. Nu bouwen ze o.a. boomhutten.
“De bouw liep wat uit , dus we konden het niet redden binnen het bouwseizoen. Op 30 april, Koninginnedag, werd het dak gelegd, later gingen de hardhouten kozijnen erin en de week daarna het hardglas.
Dat gaf herrie, want ook de stukadoor kwam de gipsplaten stuken.
Het bestuur boos, want er was overlast buiten het ‘bouw’seizoen, dat is november tot en met april. Maar ja, die brief van hen dat we maar een jaar de tijd hadden lag er…..! We vroegen de buren of ze last hadden, maar die vonden het best.”
“Het dak en de zijkant van titanium-zink hoeft nooit meer vervangen, is supergoed. En het heeft nog nooit gelekt. We hebben geen slaapgelegenheid hier. Wel een keuken en toiletruimte.
Door de isolatiedekens overal hoef je maar vijf kaarsen aan te steken en het is warm.”
“De kozijnen werden geplaatst, zonder de ramen erin. Die werden opgemeten en terug naar de fabriek om er gehard glas van te maken.
Een hovenier heeft de tuin opgehoogd en het schelpenpad aangelegd. De tuin is hoekig en de haagbeuken zorgen voor een maximale privacy. Het gras blijft wel een probleem: mollen en dergelijke. Vanaf zomer 2009 is het genieten hier. In 2010 hadden we al groente in de tuin!”
Jan en Kees genieten nog steeds van hun tuin plus huis, ook op hun bord: aardappels, bonen, snijbiet, tomaten, vijgen en nog veel meer uit de moestuin. Over de titel hierboven zei Jan het volgende:
“Door de onervarenheid van de aannemer (het was zijn eerste huisje en berekende alles niet goed van tevoren), het duurzame zink, het gecertificeerde hardhout, het geharde glas en de isolatie is het huisje tweemaal zo duur geworden als we aanvankelijk wilden. Het is nu gehertaxeerd boven de maximumprijs. Duurzaam is best duur.”
Tekst: Marga Cooiman
Foto’s: Jan Wielaard en Marga Cooiman