Het nieuwe huisje van Bas en Kim
In deel 1 vertelde Kim over het oude huisje op nummer 71. Ze sprak over de aankoop, de plannen om het op te knappen en hun uiteindelijke besluit toch maar alles te slopen en iets nieuws neer te gaan zetten.
Benieuwd was ik naar het verhaal van Bas… wat deed hem uiteindelijk besluiten een goed ogend onderkomen te slopen? En hoe is dat splinternieuwe design tuinhuis geworden… het stond er namelijk vrijwel meteen, hoe kon dat?
Bas Lindenhof: “We dachten het eerst op te gaan knappen. De nokbalk was doorgezakt, die moest vervangen. Er was veel vocht in het huisje. Ik had een paar planken van de muur gehaald en er zat zoveel rot en smerigheid (3 a 4 kruiwagens vol dode muizen en rattenpoep zat er tussen de wanden!) dat er veel gestript moest gaan worden. Bij het slopen kwamen we erachter dat er vroeger brand was geweest, er was over de verbrande balken heen getimmerd.
Je maakt dan een opknapinschatting en kijkt ook wat het kost iets nieuws neer te gaan zetten. We kozen voor sloop.
Op het volkstuincomplex gingen we rondkijken naar andere huisjes en bespraken wat we wilden en wat niet: in ieder geval de hoogte in, geen laag plafond. Onderhoudsarm moest het worden en niet te duur.
Online ook op Pinterest naar tiny houses gekeken. Bedachten wat we mooi vonden en wat voor vorm, materiaal, kleur. We wilden geen standaardhuisje van vuren, want daar is veel onderhoud aan en dat is uiteindelijk duur. We zetten een kader uit , liefst met hergebruik van eigen materialen en een budget van 10 duizend euro. De prijzen van oude materialen bleken erg gestegen. Dus iets nieuws.
Ik was ondernemer en had een bedrijf van animaties voor reclame en kwam uiteindelijk (puur voor het ontwerp) uit bij Remco, van Studio Communa, hij maakte via Instagram reclame voor tuinkantoortjes.
De bouw konden we niet zelf doen, dus aannemers aanschrijven. Die kwamen op 60 duizend, 40 duizend uit. Tenslotte kwamen wij bij een standbouwer terecht en gaven hem de vrijheid met ideeën te komen voor de materialen: sandwichpanelen werden het, die in koelcellen gebruikt worden, twee stalen platen met 6 cm isolatiemateriaal ertussen.
De vloer, de wanden en het dak zijn van ditzelfde materiaal, als een soort binnendoos in elkaar gezet.
Een grote houten steunbalk draagt het dak. Onder de houten vloer hier ligt een stalen frame, vastgezet met bouten die verstelbaar op de fundering zijn gesteld. De vloer van “de doos” zweeft 20 cm boven het maaiveld, zodat we droge voeten houden . Theoretisch is het helemaal compleet op te tillen en ter verplaatsen.
Op de binnendoos zijn alle leidingen bevestigd. Daaroverheen de buitenbekleding: aan de achterzijkant zijn dat stalen golfplaten, bij het grote raam thermowood (=gekookt hout) en bij de ingang red ceder.
Toen de bouwer bezig was , hadden we dagelijks overleg. Het is in vijf dagen gebouwd, helaas precies toen de stroom op het complex afgesloten werd! Dat was een kostenpost, want we moesten een aggregaat huren.
Wat het hergebruik betreft, we hebben bijna alles weggegeven op het roestvrij stalen aanrecht na, dat is nu de buitenkeuken. En onze grote houten (zij)deuren komen uit een oud schoolgebouw.
De oude voorkant stond naar het pad toe en we zaten erg in de kijkerd, dus de voorkant staat nu beschut naar rechts opzij en ook het rechte pad in de tuin hebben we schuin gemaakt voor de privacy.
De badkamer hebben we met hulp van onze familie gedaan.
Waar we het meest trots op zijn is dat het eigenlijk helemaal is geworden als gehoopt. En dat het, ondanks dat het zwart en groot is, toch heel vriendelijk oogt.
Onze wensen? Een hoogslaper van Ikea, die komt er nog in en een werkplekje. Toekomstmuziek: graag een sedumdak…! “
Dubbel bedankt, Bas en Kim… en dat jullie maar lang plezier mogen hebben van tuin 71 en huis!
Marga Cooiman