Schuim van het spuugbeestje
Van begin mei tot aan het begin van de zomer kunnen de bloemen of de stelen van sommige planten ontsierd worden door een propje wit schuim. Wat veroorzaakt het schuim? In het schuim zit de larve van een cicade, het spuugbeestje of schuimbeestje (Philaenus spumarius) genoemd.
Het spuugbeestje legt in het najaar haar eitjes op de bladeren van de planten waar ze vervolgens op overwinteren. Zo’n 150 soorten staan bekend als gastheer. In het voorjaar komen uit deze eitjes larven (nimfen) tevoorschijn. De pas uitgekomen larve steekt zijn snuit in de ader van de plant en begint het plantensap op te zuigen. Dat sap bevat veel suiker. Na enkele uren scheidt de larve een zoetige substantie af die vergelijkbaar is met de honingdauw van bladluizen. Maar de larve scheidt ook een soort was uit. Als er genoeg van dat mengsel is, begint de larve erin te blazen. En het spul lijkt dan op zeep en vormt belletjes.
Larven en bestrijding
Het schuim, ook wel koekoeksspog genoemd, beschermt de larve tegen uitdroging en vijanden als vogels, spinnen en wespen. Slechts een paar graafwespen zijn in staat om de larve uit zijn schuim te trekken en een paar wantsen kunnen de larven uitzuigen dwars door het schuim heen. De larve brengt afhankelijk van de temperatuur 1 tot 3 maanden in zijn schuimhoopje door. Ze komen verspreid voor en richten meestal weinig schade aan. Wel zuigen de larven plantensappen uit bladeren en jonge stengels. Op bladeren kunnen dan plaatselijk vervormingen optreden en kunnen de stengels wat krom trekken. Schuimbeestjes bestrijden gaat vrij gemakkelijk door ze met een krachtige waterstraal van de planten af te spuiten of door ze met de hand uit het spuug te halen.
Het spuugbeestje is een gevleugeld insectje van ongeveer 7 millimeter lang met een variabel vlekkenpatroon. Een volwassen diertje kan heel goed springen. Sterker nog gegeven zijn gewicht en omvang is het de beste springer uit het hele dierenrijk. Het 7 millimeter lange diertje kan namelijk 70 centimeter hoog springen. Genoeg om aan de meeste vijanden te kunnen ontkomen.